Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

συχνες ερωτησεις γυναικων

Είμαι έγκυος. Πότε θα γεννήσω;

Η ημερομηνία τοκετού προκύπτει με έναν πολύ απλό κανόνα: Αφαιρείς 3 μήνες από την ημερομηνία της 1ης ημέρας της τελευταίας περιόδου και προσθέτεις 1 χρόνο και 1 εβδομάδα. Η συνολική διάρκεια της κύησης είναι 40 εβδομάδες, μετρώντας από την πρώτη ημέρα της τελευταίας περιόδου. Ωστόσο στην πραγματικότητα ο τοκετός μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή μέσα στο χρονικό διάστημα από 3 εβδομάδες πριν, έως το αργότερο 2 εβδομάδες μετά την υπολογιζόμενη ημερομηνία.

Πότε μπορώ να είμαι σίγουρη ότι είμαι έγκυος;

Οι περισσότερες γυναίκες αρχίζουν να υποψιάζονται την πιθανότητα εγκυμοσύνης με την καθυστέρηση στην εμφάνιση της επόμενης περιόδου. Ωστόσο η διάγνωση της εγκυμοσύνης γίνεται συνήθως 1 με 2 εβδομάδες μετά την αναμενόμενη περίοδο. Σε εκείνη τη χρονική περίοδο το έμβρυο έχει ήδη καρδιά που χτυπάει...!

Τα τεστ κύησης του εμπορίου είναι ικανά να διαπιστώσουν την εγκυμοσύνη περίπου 4-5 ημέρες μετά την αναμενόμενη περίοδο που δεν εμφανίστηκε. Ωστόσο η μέτρηση στο αίμα μιας ορμόνης, της χοριακής γοναδοτροπίνης μας δίνει το αποτέλεσμα πιο νωρίς.

Πως δημιουργείται το έμβρυο;

Η αρχή του νέου παιδιού σας συμβαίνει μέσα στη σάλπιγγα, όπου συνενώνεται το ανδρικό σπερματοζωάριο με το γυναικείο ωάριο. Με τη συνένωση των δύο αυτών κυττάρων δημιουργείται ένα νέο κύτταρο, το οποίο αρχίζει και διαιρείται, σχηματίζοντας μία σφαίρα από κύτταρα (το έμβρυο τότε ονομάζεται μορίδιο).  4 ημέρες μετά τη σύλληψη και μετά από καθοδική πορεία μέσα στη σάλπιγγα, το έμβρυο φθάνει στην κοιλότητα της μήτρας, όπου και εμφυτεύεται στο τοίχωμα. Στο σημείο της εμφύτευσης στο ενδομήτριο, συνεχίζεται η ανάπτυξη του εμβρύου, ενώ σταδιακά δημιουργείται ο πλακούντας, ένα προσωρινό όργανο που παρεμβάλλεται μεταξύ του εμβρύου και της μητέρας και ρυθμίζει τη θρέψη του εμβρύου.

Tι καθορίζει το φύλο του παιδιού μου;

Το φύλο του παιδιού σας (αν θα είναι αρσενικό ή θηλυκό) καθορίζεται από τη στιγμή που ένα αρσενικό ή θηλυκό σπερματοζωάριο γονιμοποιήσει το ωάριό σας. Επομένως είναι τα ανδρικά σπερματοζωάρια που καθορίζουν το φύλο του παιδιού, ανάλογα με το αν περιέχουν θηλυκό (Χ) ή αρσενικό (Υ) χρωμόσωμα. Από εκεί και μετά κατά την ανάπτυξη του εμβρύου μέσα στη μήτρα, οι διαδικασίες αρρενοποίησης και θυλεοποίησης καθορίζονται από το ποια χρωμοσώματα υπάρχουν. Έτσι ο συνδυασμός ΧΧ είναι θυλεοποιητικός, ενώ ο συνδυασμός ΧΥ είναι αρρενοποιητικός.

Tι είναι ο πλακούντας και ποιος ο ρόλος του στην εγκυμοσύνη μου;

Ο πλακούντας είναι ένα προσωρινό όργανο, που παρεμβάλλεται μεταξύ του εμβρύου και της μητέρας του. Από τον πλακούντα ξεκινάει ο ομφάλιος λώρος και καταλήγει στην κοιλιά του εμβρύου. Η μητρική πλευρά του πλακούντα (η αντίθετη από αυτή που ξεκινάει ο ομφάλιος λώρος) είναι "κολλημένη" στο ενδομήτριο. O ρόλος του πλακούντα είναι πολύ σημαντικός για μια επιτυχημένη εγκυμοσύνη και πολλές παθήσεις επικίνδυνες για τη μητέρα και το παιδί ξεκινούν από την κακή λειτουργία του.

Ο πλακούντας υποκαθιστά τα εξής όργανα του εμβρύου:

1. Πνεύμονες: Οι πνεύμονες του εμβρύου είναι ανενεργοί και το απαραίτητο οξυγόνο μεταφέρεται από τη μητέρα στο έμβρυο μέσω του πλακούντα. Με τον ίδιο τρόπο το διοξείδιο του άνθρακα αποβάλλεται από το έμβρυο προς τη μητέρα μέσω του πλακούντα.

2. Νεφροί: Το έμβρυο αν και ουρεί μέσα στην μήτρα (τα ούρα του είναι άσηπτα και ακίνδυνα), το μεγαλύτερο μέρος από τα άχρηστα απόβλητα του μεταβολισμού του αποβάλλονται μέσω του πλακούντα προς την κυκλοφορία της μητέρας, η οποία με την σειρά της τα αποβάλλει στο περιβάλλον.

3. Έντερο: Το έντερο του ανθρώπου όπως είναι γνωστό χρησιμεύει στην απορρόφηση θρεπτικών συστατικών από τις τροφές. Στο έμβρυο όμως δεν μπορεί να γίνει τέτοιου είδους λειτουργία και η απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη του εμβρύου γίνεται από το αίμα της μητέρας μέσω του πλακούντα.

4. Ενδοκρινικό όργανο: Ο πλακούντας παράγει πολύ σημαντικές ορμόνες οι οποίες βοηθούν στο να μην προκαλούνται αποβολές.

Τι είναι το αμνιακό υγρό;

Το έμβρυο αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα στην αμνιακή κοιλότητα, ενώ περιβάλλεται από το αμνιακό υγρό. Το αμνιακό υγρό είναι ουσιαστικά νερό με διάφορους ηλεκτρολύτες, σε θερμοκρασία σώματος και προστατεύει το έμβρυο από απότομες κινήσεις και κραδασμούς του σώματος της μητέρας.   

Πόσα κιλά θα κερδίσω στην εγκυμοσύνη μου;

Το βάρος του εμβρύου λίγο πριν τον τοκετό είναι κατά μέσο όρο 3.2 κιλά. Ο πλακούντας, το αμνιακό υγρό, ο ομφάλιος λώρος ζυγίζουν όλα μαζί 1.4 με 1.8 κιλά.

Ως σύνολο δηλαδή το κύημα ζυγίζει περίπου 5 κιλά λίγο πριν τον τοκετό.

Η γυναίκα παίρνει επιπλέον κιλά από τη διόγκωση των μαστών (1 κιλό), από τη διόγκωση της μήτρας (1 κιλό) και από κατακράτηση υγρών ορμονικής αιτιολογίας (3 κιλά). Συνολικά δηλαδή και κατά μέσο όρο η γυναίκα κερδίζει περίπου 10 κιλά.

Kατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου θα αισθάνομαι έντονη επιθυμία για φαγητά που δεν τρώω συχνά πχ τουρσί, παγωτό κλπ;

Η αλήθεια είναι ότι η έγκυος γυναίκα έχει αυξημένες θερμιδικές απαιτήσεις, διότι χρειάζεται θρεπτικά συστατικά που δομούν το μελλοντικό παιδί της. Ωστόσο, δεν έχει διαπιστωθεί από καμία μελέτη ότι υπάρχει  ανάγκη για συγκεκριμένους συνδιασμούς τροφών. Η έγκυος πρέπει να έχει συγκεκριμένο διαιτολόγιο αυξημένης (αλλά όχι υπερβολικής) θερμιδικής κάλυψης. Κάθε άλλη ανάγκη της εγκύου για φαγητό ίσως αντανακλα την ψυχολογική ανάγκη που έχουν ορισμένες γυναίκες για να τραβούν την προσοχή του συζύγου και γενικότερα των ανθρώπων που την περιβάλλουν.

Μπορώ να έχω σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Σε γενικές γραμμές οι σεξουαλικές επαφές δεν απαγορεύονται και το έμβρυο είναι ασφαλές. Ωστόσο μπορεί να συνιστάται προσοχή έως και αποφυγή της σεξουαλικής επαφής σε γυναίκες με ανεπαρκή τράχηλο, ή με επιπωματικό πλακούντα, ή σε δίδυμο κύηση. Αυτό το θέμα θα πρέπει να το συζητήσετε με το γυναικολόγο σας.

Τι κάνει το έμβρυο στην μήτρα;

Το έμβρυο κοιμάται αρκετές ώρες την ημέρα και στα διαστήματα μεταξύ του ύπνου κινείται, πιπιλάει τα δάκτυλά του και κουνάει τα πόδια του, κάτι που η μητέρα αντιλαμβάνεται σαν σκιρτίματα. Η μητέρα αρχίζει και αντιλαμβάνεται τις κινήσεις του εμβρύου από την 16η με 19η εβδομάδα.

Μπορεί το έμβρυο να δει και να ακούσει μέσα στη μήτρα;

Τα μάτια του εμβρύου φυσιολογικά ανοίγουν στον 8ο μήνα. Τότε το έμβρυο μπορεί να εντοπίσει μια έντονη φωτεινή πηγή που φωτίζει την διατεταμένα κοιλιά της μητέρας (πχ κατά τη διέρκεια ηλιοθεραπείας). Μελέτες έχουν δείξει ότι το έμβρυο κινείται προς την κατεύθυνση ενός ηχητικού ερεθίσματος (πχ ένα καμπανάκι). Επίσης το έμβρυο ακούει όλους τους ήχους που παράγει το σώμα της μητέρας, όπως οι καρδιακοί ήχοι και οι εντερικοί ήχοι.

απο την 1η εβδομαδα μεχρι την τελευταια!

Εβδομάδες 1-4

Η εγκυμοσύνη υπολογίζεται από την πρώτη ημέρα της τελευταίας περιόδου της γυναίκας. Το έμβρυο, μια σφαίρα γρήγορα πολλαπλασιαζόμενων κυττάρων, ενσωματώνεται στο ενδομήτριο. Για τουλάχιστον τρεις εβδομάδες του πρώτου μήνα ουσιαστικά η γυναίκα δεν αισθάνεται πραγματικά έγκυος. Όταν εμφανίζεται η αποκαλούμενη βλαστοκύστη, μια μικροσκοπική μάζα κυττάρων, ενσωματώνεται στο ενδομήτριο, το οποίο παχαίνει για να την υποστηρίξει.

Εβδομάδα 5

Η βλαστοκύστη αναπτύσσεται γρήγορα. Για πολλές γυναίκες το πρώτο σημάδι της εγκυμοσύνης είναι η καθυστερημένη περίοδος. Τα τεστ εγκυμοσύνης θεωρούνται κατά ένα μεγάλο μέρος αξιόπιστα. Εάν το πρώτο τεστ είναι αρνητικό, ένα δεύτερο μερικές ημέρες αργότερα μπορεί να αποδειχθεί θετικό.

Εβδομάδα 6

Το διακολπικό υπερηχογράφημα γίνεται για να ελεγχθεί ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι έκτοπη -εξωμήτρια- και για να βεβαιωθούμε ότι η καρδιά του μωρού άρχισε να χτυπά. Το έμβρυο έχει μέγεθος ενός φασολιού και το νευρικό σύστημα αρχίζει να διαμορφώνεται. Το έμβρυο έχει ήδη το κυκλοφορικό του σύστημα και μπορεί να έχει διαφορετική ομάδα αίματος από τη μητέρα του. Διαμορφώνεται ο ομφάλιος λώρος και εμφανίζονται οι μικροσκοπικές προεξοχές που θα γίνουν τα άκρα του μωρού.

Εβδομάδα 7

Η καρδιά του μωρού αρχίζει να αναπτύσσεται. Η πρωινή ναυτία και άλλες παρενέργειες της εγκυμοσύνης μπορεί να εμφανιστούν. Αυτήν την περίοδο πολλές γυναίκες πρέπει να ουρήσουν συχνότερα και αισθάνονται ευαίσθητες και οξύθυμες. Όλα τα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων των συμπληρωμάτων διατροφής, πρέπει να ελεγχθούν προσεκτικά δεδομένου ότι η οργανογένεση του εμβρύου γίνεται στις πρώτες 12 εβδομάδες.

Εβδομάδα 8

Το νευρικό σύστημα αναπτύσσεται γρήγορα, ειδικά ο εγκέφαλος. Το κεφάλι παίρνει σχήμα και εμφανίζονται τα μάτια κάτω από το δέρμα του προσώπου. Τα άκρα των εμβρύων αυξάνονται και μοιάζουν περισσότερο με χέρια και πόδια. Όλα τα εσωτερικά όργανα αναπτύσσονται και γίνονται πιο σύνθετα.

Εβδομάδα 9

Το έμβρυο είναι περίπου 5cm με το κεφάλι του να πτυχώνεται επάνω στο στήθος του. Έχει αναπτύξει τα σημαντικά όργανά του, τα μάτια και τα αυτιά.

Εβδομάδα 11

Ο ομφάλιος λώρος διαμορφώνεται πλήρως, παρέχοντας το αίμα και απομακρύνοντας τα άχρηστα προϊόντα του μεταβολισμού του εμβρύου. Το έμβρυο τώρα φαίνεται πλήρως ανθρώπινο. Στο στάδιο αυτό (11-14 εβδομάδες) γίνεται ο έλεγχος της Αυχενικής Διαφάνειας και ο πρώτος υπερηχογραφικός έλεγχος της σωστής ανατομίας του εμβρύου -άκρα, κρανίο, στομάχι, ουροδόχος κύστη κλπ. Ταυτόχρονα γίνεται ο αιματολογικός έλεγχος (PAPP-A και β χοριακή γοναδοτροπίνη) για τον υπολογισμό του κινδύνου εμφάνισης Συνδρόμου Ντάουν (Down). Εδώ ο γιατρός μπορεί να προτείνει τη λήψη τροφοβλάστης - χοριακές λάχνες.

Εβδομάδα 12

Μετά από αυτήν την εβδομάδα ο κίνδυνος αποβολής μειώνεται πολύ. Πολλές γυναίκες αναγγέλλουν την εγκυμοσύνη τους στους φίλους και τους συγγενείς. Το έμβρυο αυξάνεται σε μήκος γρηγορότερα, ήδη είναι περίπου 8 εκατ. μακρύ και ζυγίζει 60 γραμμάρια. Ο πλακούντας τώρα είναι πλήρως διαμορφωμένος.

Εβδομάδα 13

Η μήτρα γίνεται μεγαλύτερη και αρχίζει να εξέχει από τη λεκάνη.

Εβδομάδα 14

Βρισκόμαστε περίπου στο 1/3 της διάρκειας της εγκυμοσύνης. Η μέση εγκυμοσύνη διαρκεί 280 ημέρες από την πρώτη ημέρα της τελευταίας περιόδου.

Εβδομάδα 15

Από την εβδομάδα αυτή μπορεί να γίνει με ασφάλεια η αμνιοκέντηση.

Εβδομάδα 16

Το υπερηχογράφημα δείχνει με βεβαιότητα εάν το μωρό είναι αγόρι ή κορίτσι. Το έμβρυο καλύπτεται με ένα χνούδι μέχρι την τελευταία εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Αυτό χρησιμεύει πιθανώς ως κάποια μορφή μόνωσης και προστασίας για το δέρμα.

Εβδομάδα 17

Το έμβρυο μπορεί να ακούσει τους θορύβους από τον έξω κόσμο. Από αυτό το στάδιο η μητέρα είναι εμφανώς έγκυος και η μήτρα αυξάνεται σε όγκο.

Εβδομάδα 18

Από αυτό το στάδιο το έμβρυο κινείται αρκετά για να γίνει αισθητό, ιδιαίτερα αν πρόκειται για τη 2η εγκυμοσύνη.

Εβδομάδα 19

Το υπερηχογράφημα Β Επιπέδου γίνεται μεταξύ 19-23 εβδομάδων και μπορεί να παρουσιάσει το έμβρυο με πολλές λεπτομέρειες και να αποκαλύψει πιθανές ανωμαλίες. Το έμβρυο ζυγίζει περίπου 200 γραμμάρια.

Εβδομάδα 20

Βρισκόμαστε στη μέση της εγκυμοσύνης τώρα. Το έμβρυο αναπτύσσει ένα κέρινο επίστρωμα που το μονώνει.

Εβδομάδα 21

Η μητέρα μπορεί να αισθανθεί το έμβρυο έντονα.

Εβδομάδα 22

Οι αισθήσεις του εμβρύου αναπτύσσονται.

Εβδομάδα 23

Ο σκελετός συνεχίζει να αναπτύσσεται και τα κόκαλα που διαμορφώνουν το κρανίο αρχίζουν να σκληραίνουν.

Εβδομάδα 24

Ένα μωρό γεννημένο στις 24 εβδομάδες μπορεί ενδεχομένως να επιζήσει, αλλά θα έχει σοβαρές δυσκολίες αναπνοής δεδομένου ότι οι πνεύμονές του δεν είναι αρκετά ώριμοι. Θα ήταν επίσης πολύ λεπτό (περίπου 500 γραμμάρια) και ευαίσθητο στις μολύνσεις.

Εβδομάδα 25

Όλα τα όργανα είναι τώρα σε πλήρη ανάπτυξη και το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης είναι για την ωρίμανση και την αύξηση του εμβρύου.

Εβδομάδα 26

Το δέρμα των εμβρύων γίνεται βαθμιαία πιο αδιαφανές.

Εβδομάδα 27

Τα έμβρυα έχουν μήκος 34cm και ζυγίζουν 800g.

Εβδομάδα 28

Εξέταση για την καμπύλη σακχάρου. Πλέον το έμβρυο είναι αρκετά ώριμο και η πιθανότητα επιβίωσής του σε περίπτωση πρόωρου τοκετού αυξάνει πολύ.

Εβδομάδα 29

Το βάρος του εμβρύου φτάνει το 1 κιλό περίπου.

Εβδομάδα 30

Οι συστολές Braxton Hicks αρχίζουν τώρα. Είναι ελαφρές συστολές της μήτρας που δεν βλάπτουν. Είναι ασύγχρονες, ανώδυνες και μοιάζουν με μια αίσθηση πίεσης κοντά στην κορυφή της μήτρας. Εάν οι συστολές γίνονται επίπονες ή εμφανίζονται τέσσερις φορές σε μια ώρα ή περισσότερο, η γυναίκα πρέπει να καλέσει το γιατρό.

Εβδομάδα 31

Το έμβρυο μπορεί να δει τώρα και να διαχωρίσει το φως από το σκοτάδι. Τα στήθη της μητέρας αρχίζουν να παράγουν το πρωτόγαλα. Αυτό το γάλα παράγεται από τη μητέρα για να ταΐσει το μωρό τις πρώτες ημέρες μετά τη γέννηση, προτού αρχίσει το κανονικό γάλα.

Εβδομάδα 32

Το έμβρυο είναι περίπου 42cm και ζυγίζει 2 kg. Ένα μωρό γεννημένο τώρα έχει πολύ καλή πιθανότητα επιβίωσης.

Εβδομάδα 33

Τώρα το κεφάλι του μωρού πρέπει να είναι προς τα κάτω-κεφαλική προβολή. Σε αντίθετη περίπτωση-ισχιακή προβολή-προγραμματίζεται Καισαρική τομή.

Εβδομάδα 34

Η μητέρα έχει δυσπεψία λόγω του μεγέθους της μήτρας, που πιέζει πλέον αρκετά το στομάχι.

Εβδομάδα 35

Εάν πρέπει να γίνει προγραμματισμένη Καισαρική τομή για κάποιο λόγο, η οριστική απόφαση λαμβάνεται τώρα.

Εβδομάδα 36

Το κεφάλι του εμβρύου είναι εμπεδωμένο στη λεκάνη, προετοιμαζόμενο για Φυσιολογικό τοκετό.

Εβδομάδα 37

Το έμβρυο θεωρείται τελειόμηνο. Οι πνεύμονές του είναι ώριμοι και μπορεί να επιζήσει αβοήθητο. Οι τελευταίες εβδομάδες στη μήτρα είναι μόνο για να πάρουν βάρος τα μωρά.

Εβδομάδα 38

Συνήθως εδώ γίνεται η Καισαρική τομή.

Εβδομάδα 39

Η μήτρα έχει φθάσει στο μέγιστο μέγεθος και βάρος της.

Εβδομάδα 40

Θεωρητικά το μωρό πρέπει να γεννηθεί αυτή την εβδομάδα. Ο τράχηλος της μητέρας προετοιμάζεται για τη γέννηση.

Εβδομάδα 41

Γίνεται πρόκληση τοκετού για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο ενδομήτριας βλάβης του εμβρύου.


γαστρεντερικες ενοχλησεις

Η αύξηση της προγεστερόνης κατά το πρώτο τρίμηνο επιδρά στη μήτρα μειώνοντας τις συστολές της και τον κίνδυνο αποβολής. Όμως επιδρά και στο γαστρεντερικό σωλήνα που αποτελείται από τον ίδιο μυ της μήτρας, μειώνοντας την περισταλτικότητά του. Μειώνοντας τις περισταλτικές κινήσεις του εντέρου επιβραδύνεται η κίνηση των τροφών μέσω της πεπτικής οδού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα καούρα, δυσπεψία, μετεωρισμό (φούσκωμα), δυσκοιλιότητα. 

Με τον μετεωρισμό, πολλές γυναίκες παραλείπουν να τρώνε τακτικά τις ποσότητες των τροφών που χρειάζονται. Μπορείτε να μειώσετε τον μετεωρισμό με μικρά συχνά γεύματα, τρώγοντας αργά και αποφεύγοντας την κατάποση αέρα κατά το γεύμα. Αποφύγετε να καταναλώνετε τρόφιμα που προκαλούν αέρια και έχουν πολλές ίνες όπως κρεμμύδια, λάχανο, τηγανισμένα τρόφιμα, βαριές σάλτσες, αεριούχα αναψυκτικά και όσπρια. 

Η αύξηση της μήτρας και ο καταλαμβανόμενος χώρος από αυτήν αυξάνει κατά την εγκυμοσύνη, δημιουργώντας πίεση στο έντερο και περιορίζοντας τη φυσική του δραστηριότητα. Προτιμάτε τα φρέσκα φρούτα, δημητριακά ολικής αλέσεως και ψωμί καθημερινά. Επίσης προσπαθείτε να πίνετε 8 έως 12 ποτήρια νερό καθημερινά. Αποφύγετε τσάι, καφέ, αεριούχα αναψυκτικά.


η αυξηση των μαστων

Με την έναρξη της εγκυμοσύνης οι μαστικοί αδένες πρήζονται και γίνονται πιο ευαίσθητοι. Αυτό οφείλεται στην αύξηση της προγεστερόνης. Το σώμα σας προετοιμάζει τους μαστούς για τον θηλασμό. Ένας υποστηρικτικός μαλακός στηθόδεσμος πρέπει να χρησιμοποιείται, που δεν ερεθίζει το στήθος και αποφεύγεται η πτώση ή η χαλάρωση του μαστού.

Οι θηλές σκουραίνουν και μικρά στίγματα αρχίζουν να διαφαίνονται (ιδρωτοποιοί αδένες - Μοντγκόμερι). Σε μερικές γυναίκες γίνονται πιο εμφανείς οι φλέβες στην περιοχή, καθώς η αιμάτωση των μαστών αυξάνεται. Μετά τον τοκετό οι μαστοί μπορούν να αυξηθούν ακόμη περισσότερο εάν δεν αδειάσουν σωστά από το γάλα που παράγουν.


ο τοκετος βημα-βημα

Ο τοκετός είναι μοναδική στιγμή για μια γυναίκα. Επιβεβαιώνει το ρόλο της ύπαρξής της και γίνεται ένας μικρός θεός, δημιουργώντας ζωή. Είναι από τις μοναδικές στιγμές ενός ζευγαριού. Αν και μοναδική όμως, συνοδεύεται από πόνο και έναν βαθμό ανησυχίας. Μαθαίνοντας το σώμα της μια γυναίκα, και τι γίνεται κατά τη διάρκεια του τοκετού, αισθάνεται πιο ασφαλής.

Ο τοκετός ξεκινά διαφορετικά σε κάθε γυναίκα. Το μόνο αληθινό όμως σημάδι της έναρξης του τοκετού είναι οι συχνές και περιοδικές συσπάσεις. Η διάρκεια του τοκετού διαφέρει και αυτή από γυναίκα σε γυναίκα. Η μέση διάρκεια του πρώτου τοκετού είναι 12 έως 14 ώρες, ενώ στους επόμενους διαρκεί λιγότερο.

Πότε να καλέσετε τον γιατρό

Όταν πλησιάζει η σημαντική στιγμή του τοκετού η ανησυχία των περισσότερων γυναικών είναι μεγάλη και γι αυτό έχουν την ανάγκη να καθησυχάζονται συχνά από τον γιατρό τους για το αν άρχισε ο τοκετός ή όχι. Θα πρέπει να καλέσετε τον γιατρό σας σε περίπτωση που:

  • Οι συσπάσεις είναι κάθε 10 λεπτά
  • Έχετε ρήξη υμένων (σπάνε τα νερά) ειδικά αν αυτά δεν είναι διαυγή
  • Έχετε κολπική αιμόρροια
  • Έχετε έντονους πόνους και δυσκολεύεστε να περπατήσετε κατά τη διάρκεια των συσπάσεων
  • Ανησυχείτε για την υγεία σας ή για την υγεία του μωρού σας.

Αν έχετε οποιοδήποτε σύμπτωμα που σας ανησυχεί, μη διστάσετε να ενημερώσετε τον γιατρό σας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας.

Στο Νοσοκομείο

Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο πάρτε μαζί σας τα πράγματα που έχετε ετοιμάσει από πριν. Πηγαίνετε στην παραλαβή του νοσοκομείου και εκεί ο γιατρός ή η μαία θα ακούσει την καρδιά του εμβρύου για να βεβαιωθεί ότι όλα πάνε καλά.

Θα γίνει γυναικολογική εξέταση ώστε να εκτιμηθεί το πάχος, η υφή και η διαστολή του τραχήλου σας. 
Θα κάνετε ένα γρήγορο ντους και θα φορέστε ένα νυχτικό. Μετά, η νοσοκόμα θα σας συνοδεύσει σε ένα δωμάτιο στο οποίο βρίσκεται ο καρδιοτοκογράφος με το οποίο μετρώνται οι συστολές της μήτρας και οι χτύποι της καρδιάς του εμβρύου.

Τα στάδια του τοκετού

Ο τοκετός χωρίζεται σε 3 στάδια:

1ο στάδιο

Διαστολή. Αυτό το στάδιο αρχίζει όταν η έγκυος γυναίκα αρχίσει να έχει κανονικές συστολές, οι οποίες βοηθούν ώστε να γίνει διαστολή του τραχήλου. Συνήθως αυτό το στάδιο χωρίζεται σε δύο φάσεις. Η 1η φάση, ‘λανθάνουσα’, διαρκεί από την έναρξη της διαστολής του τραχήλου έως τα 4cm διαστολής. Από τα 4cm και μετά αρχίζει η ‘ενεργή’ φάση της διαστολής, με την οποία οι συσπάσεις διαστέλλουν τον τράχηλο έως τα 10cm. Το πρώτο στάδιο του τοκετού μπορεί να επέλθει σε μια γυναίκα σταδιακά έχοντας για αρκετές ώρες ασυντόνιστες συστολές. Σε άλλες γυναίκες, η έναρξη του τοκετού μπορεί να είναι σαφής και οι συστολές να αρχίσουν με σταθερή διάρκεια και περίοδο από την αρχή. Η διάρκεια του πρώτου σταδίου ενός φυσιολογικού τοκετού κατά μέσο όρο είναι 10 ώρες.

2ο στάδιο

Εξώθηση. Αυτό το στάδιο αρχίζει όταν ο τράχηλος είναι πλήρως διεσταλμένος (10cm) και τελειώνει με τη γέννηση του μωρού. Η μέση διάρκεια αυτού του σταδίου είναι 1 έως 2 ώρες, αλλά αυτό διαφέρει από γυναίκα σε γυναίκα και από τοκετό σε τοκετό.

3ο στάδιο

Υστεροτοκία. Αυτό το στάδιο αρχίζει αμέσως μετά τη γέννηση του μωρού και διαρκεί έως ότου εξέλθει ο πλακούντας και οι υμένες που βρίσκονται μέσα στη μήτρα. Αυτό διαρκεί από 10 λεπτά έως 1 ώρα. 
Συνήθως ο πλακούντας αποκολλάται μέσα σε 5-10 λεπτά.

Μετά τον τοκετό

Μετά τη γέννηση και του πλακούντα η μήτρα συνεχίζει συσπάσεις, πολύ ελαφρότερες, ώστε να μικρύνει, στραγγαλίζοντας τα αγγεία που έδιναν αίμα στον πλακούντα, και έτσι αποφεύγεται η αιμορραγία. Ελέγχεται η μήτρα περιοδικά, ώστε να βεβαιωθούμε ότι παραμένει συσπασμένη και στεγνή (μη αιμορραγική). Γίνεται καθαρισμός του κόλπου από το αίμα, τα αμνιακά και τις βλέννες και συρράπτεται η μικρή τομή που είχε γίνει στο αιδοίο. Το μωρό περιποιείται και παρακολουθείται από νεογνολόγο παιδίατρο, ώστε να τύχει της καλύτερης παρακολούθησης τα πρώτα λεπτά της ζωής του.

Σε περίπτωση που η μήτρα δεν είναι επαρκώς συσπασμένη χορηγείται oxytocin (ορμόνη που προκαλεί σύσπαση στη μήτρα). Μικρές συσπάσεις συνεχίζουν να διαπερνούν τη μήτρα, έτσι ώστε να αποφευχθεί η αιμορραγία και δίνουν την αίσθηση πόνων περιόδου. Η μήτρα πλέον είναι στο ύψος του ομφαλού ή κάτω από αυτόν. Ο γιατρός εξετάζει τον πλακούντα για να βεβαιωθεί ότι είναι ολόκληρος. Σε περίπτωση επισκληριδίου ο αναισθησιολόγος αφαιρεί το καθετηράκι από το οποίο έδινε φάρμακο. Αυτό διαρκεί μια στιγμή και δεν πονάει. Από αυτή τη στιγμή μπορείτε να έχετε το μωρό στην αγκαλιά σας, καθώς εξοικειώνεστε με αυτό και το θαύμα της γέννησης.

ΕΞΩΜΗΤΡΙΟΣ ΚΥΗΣΗ

Στην εξωμήτριο κύηση το γονιμοποιημένο ωάριο εμφυτεύεται έξω από την μήτρα. Η εμφύτευση μπορεί να γίνει στην σάλπιγγα (η πιό συχνή θέση), στις ωοθήκες,  στον τράχηλο της μήτρας,  ακόμη και μέσα στην περιτοναϊκή κοιλότητα.
Τα συμπτώματα μοιάζουν με αυτά της αποβολής.
Συνήθως σε λίγο χρονικό διάστημα μετά την "καθυστέρηση" και την χαμένη περίοδο, η γυναίκα νιώθει πόνους που μοιάζουν με κράμπες και  έχει σταγονοειδή αιμόρροια.
Μερικές φορές η αιμοραγία μπορεί να είναι μεγάλη και απειλητική για την έγυο γυναίκα.
Οταν η αιμόρροια είναι σταδιακή προκαλεί πόνο και πίεση αλλά όταν είναι μαζικη οδηγεί σε σοκ και υπόταση.
Πόνος χαμηλά στην κοιλιά στην 6η-8η εβδομάδα της κύησης ακολουθούμενος από λιποθυμία  μπορεί να σημαίνει ρήξη της σάλπιγγας με ενδοκοιλιακή αιμορραγία.
Η κλινική εξέταση δείχνει εκτός από τα σημεία της αιμορραγίας, ερεθισμό του περιτοναίου χαμηλά .
Η μήτρα είναι διογκωμένη αλλά μικρότερη σε σχέση με το μέγεθος που θα έπρεπε να έχει σε αυτό το στάδιο της κύησης και ο τράχηλος είναι ευαίσθητος στην ψηλάφηση.
Επώδυνη ούρηση και αυξημένη κινητικότητα του εντέρου μπορεί να συμβούν επίσης.
Δεν γνωρίζουμε τα αίτια της εξωμητρίου κυήσεως αλλά παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε αυτήν αποτελούν το 
κάπνισμα, βλάβες των σαλπίγγων πριν την εγκυμοσύνη και προχωρημένη ηλικία της μητέρας.
Συχνά μπορεί να χρειαστεί λαπαροσκόπηση ή λαπαροτομία .  

ινομυωματα-τι ειναι-θεραπεια

ινομυώματα

τι είναι

Τα ινομυώματα είναι μικρά καλοήθη ογκίδια που βρίσκονται στη μήτρα και έχουν σύσταση που μοιάζει αρκετά με αυτήν του χόνδρου. Η ιατρική τους ονομασία είναι "λειομυώματα".

Τα ινομυώματα είναι υπεύθυνα για διαταραχές της εμμήνου ρύσεως (περίοδος), υπογονιμότητα και αύξηση του όγκου της μήτρας.

Διακρίνονται σε 3 τύπους, ανάλογα με τη θέση τους:
Α) ενδοτοιχωματικά
Β) υποβλεννογόνια
Γ) υπορρογόνια
 

Η μήτρα αποτελείται από τρία στρώματα: τον ορογόνο χιτώνα στο εξωτερικό της, το μυομήτριο που είναι παχύ και αποτελείται από μυϊκές ίνες και το ενδομήτριο που καλύπτει εσωτερικά το μυομήτριο και είναι υπεύθυνο για την περίοδο κάθε μήνα.
Το μυομήτριο είναι μαλακό και παχύ, διατείνεται κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και συσπάται κατά τον τοκετό.
Το ενδομήτριο τοίχωμα αυξάνεται κάθε μήνα υπό την επίδραση των ορμονών και όταν παχαίνει αρκετά και αποπίπτει, η γυναίκα αιμορραγεί. Αν η γυναίκα συλλάβει τότε το ενδομήτριο είναι το στρώμα μέσα στο οποίο θα εμφυτευθεί το έμβρυο. Κατά συνέπεια η ποιότητα και το πάχος του ενδομητρίου είναι εξαιρετικά σημαντικά για την εγκυμοσύνη.
Ο ορογόνος χιτώνας περιβάλλει εξωτερικά το μυομήτριο και είναι πολύ λεπτός.

Τα ενδοτοιχωματικά ινομυώματα, όπως προδίδει το όνομά τους, βρίσκονται μέσα στο τοίχωμα της μήτρας. Συνήθως έχουν μικρό μέγεθος (2-3 cm) και δεν δημιουργούν προβλήματα. Ο όγκος της μήτρας αυξάνεται ελαφρά, καθώς και το σχήμα της, αλλά πέραν αυτού χρειάζεται μόνο να παρακολουθεί κανείς την πιθανή αύξηση του μεγέθους τους.
Όταν όμως το μέγεθος των ενδοτοιχωματικών ινομυωμάτων αυξηθεί αρκετά τότε αυτά μπορεί να εφάπτονται του ενδομητρίου. Στην περίπτωση αυτή αλλάζουν τα χαρακτηριστικά τόσο της αρχιτεκτονικής -της πορείας - του ενδομητρίου μέσα στη μήτρα, όσο και της υφής του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αυξάνεται η ποσότητα του αίματος στην περίοδο. Αν η γυναίκα προσπαθεί να συλλάβει τότε μπορεί να έχει δυσκολίες στη σύλληψη λόγω της αλλοιωμένης δομής του ενδομητρίου.

Τα υποβλεννογόνια ινομυώματα είναι αυτά τα οποία προβάλλουν στο εσωτερικό της ενδομήτριας κοιλότητας. Κατ' αυτόν τον τρόπο επηρεάζουν άμεσα τη μορφολογία και τη δομή της. Γίνεται έτσι εμφανές ότι τα υποβλεννογόνια ινομυώματα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ποσότητα του αίματος της περιόδου. Επιπλέον επειδή επηρεάζεται αρνητικά και η υφή του ενδομητρίου, καθότι αυτό δεν είναι γόνιμο στη περιοχή του ινομυώματος, δημιουργείται πρόβλημα υπογονιμότητας. Στο ενδομήτριο εμφυτεύονται τα έμβρυα και οποιαδήποτε αλλαγή του έχει άμεση επίδραση στην επιτυχή έκβαση της εγκυμοσύνης.

Τα υπορρογόνια ινομυώματα δεν αποτελούν μεγάλο πρόβλημα παρά μόνο αν το μέγεθός τους αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που να επηρεάζει το ενδομήτριο. Συνήθως όμως αυξάνονται προς το εξωτερικό της μήτρας, δηλαδή προς τα κοιλιακά όργανα, και δεν αποτελούν πρόβλημα. Όταν τα υπορρογόνια ινομυώματα συγρατούνται με τη μήτρα μέσω ενός μίσχου, ονομάζονται μισχωτά. Τα ινομυώματα αυτά μπορεί να αυξηθούν πολύ σε μέγεθος και να δημιουργήσουν πιεστικά φαινόμενα σε γειτονικά όργανα.

Γενικά όταν τα ινομυώματα μεγαλώσουν πολύ και ανάλογα με τη θέση τους, μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στα γύρω όργανα (έντερο, ουροδόχος κύστη, ουρητήρες) και σπάνια μπορεί να συστραφούν δημιουργώντας σημεία νέκρωσης. Πιο σπάνια μπορούν να εξαλλαγούν σε κακοήθεις όγκους της μήτρας, αλλά το ποσοστό αυτό εξαλλαγής είναι πραγματικά μικρό.

Ανάλογα με τη θέση, την υφή και το μέγεθος του ινομυώματος είναι και η παρακολούθησή του. Αν το ινομύωμα δεν ενοχλεί παρακείμενα όργανα, δεν προκαλεί αιμρραγίες και δεν ενέχεται σε καταστάσεις υπογονιμότητας, τότε δεν χρειάζεται η αφαίρεσή του. Η παρακολούθηση του γίνεται κατά κανόνα με διακολπικό υπερηχογράφημα εκτός από τα μεγάλα μισχωτά ινομυώματα που βρίσκονται πολύ κοντά στο κοιλιακό τοίχωμα. Το υπερηχογράφημα επαναλαμβάνεται κάθε 6 με 12 μήνες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι με την εμμηνόπαυση, όπου και μειώνεται σημαντικά η ποσότητα των οιστρογόνων, τα ινομυώματα σταματούν να αναπτύσσονται και υποστρέφουν -μικραίνουν- ή εκφυλίζονται σταδιακά. Κατά συνέπεια η αφαίρεσή τους καθώς πλησιάζει η εμμηνόπαυση δεν κρίνεται απαραίτητη παρά μόνο αν προκαλούν προβλήματα.
Θεραπεία-Αντιμετώπιση
Τα ινομυώματα αντιμετωπίζονται κατ' εξοχήν με χειρουργική αφαίρεση-ινομυωματεκτομή. 
Η εναλλακτική 
μέθοδος του εμβολισμού των τροφοφόρων αγγείων με επεμβατικές ακτινολογικές τεχνικές δεν είναι διαδεδομένη και επιπλέον ενέχει κινδύνους για την υγεία της ασθενούς. Επιπρόσθετα δεν έχουν απαντηθεί όλα τα ερωτήματα της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με την ικανότητα εγκυμοσύνης μετά από τον εμβολισμό την μητριαίων αρτηριών.


Η χειρουργική αφαίρεση γίνεται είτε λαπαροσκοπικά, είτε με ανοικτή κοιλιακή τομή-λαπαροτομία.

Η λαπαροσκοπική μέθοδος είναι τεχνικά πιο απαιτητική και εφαρμόζεται σε ινομυώματα συγκεκριμένου μεγέθους και θέσης. Το πλεονέκτημα είναι ότι η ασθενής έχει πολύ γρήγορη μετεγχειρητική ανάρρωση, μικρότερες τομές και γενικά απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής χειρουργικής.
Η λαπαροτομία είναι η κλασσική μέθοδος αφαίρεσης με το πλεονέκτημα της δυνατότητας αφαίρεσης οποιουδήποτε ινομυώματος σε οποιαδήποτε θέση.
Η πιο συχνή επιπλοκή των δύο επεμβάσεων είναι η αιμορραγία. Στη σπάνια περίπτωση όπου η αιμορραγία δεν ελέγχεται, η μόνη λύση είναι η υστερεκτομή-αφαίρεση της μήτρας. Βέβαια η υστερεκτομή είναι σε πολλές περιπτώσεις η θεραπεία εκλογής από την αρχή, ειδικά σε μεγάλες γυναίκες ή σε πολύ μεγάλα ινομυώματα.
Η υστεροσκοπική μέθοδος εφαρμόζεται ειδικά για την αφαίρεση των υποβλεννογόνιων ινομυωμάτων. Έτσι μια μικρή κάμερα εισάγεται μέσω του τραχήλου στη μήτρα και το ινομύωμα αφαιρείται με διαθερμία ή laser χωρίς τομές και με ελαχιστοποίηση των πιθανών επιπλοκών.

Τα GnRh ανάλογα που χρησιμοποιούνται επί 3-6 μήνες προεγχειρητικά δεν αποτελούν μόνιμη θεραπεία. Ουσιαστικά προσφέρουν παροδική μείωση του μεγέθους των ινομυωμάτων με τη μείωση της αιμάτωσής τους, αλλά το μειονέκτημά τους είναι ότι καθιστούν πιο δύσκολη την χειρουργική αφαίρεσή τους λόγω αλλαγής της δομής του φλοιού τους και προκαλλούν παροδική εμμηνόπαυση στην ασθενή, με όλα τα αρνητικά συνεπακόλουθα.

Εν τέλει η απόφαση της αφαίρεσης ή όχι ενός ινομυώματος και του τρόπου με τον οποίο αυτή θα γίνει είναι πολυπαραγοντική και πρέπει να εξατομικεύεται προς το συμφέρον της κάθε ασθενούς.

ενδομητριωση-τι ειναι- θεραπειες

Τι είναι ενδομητρίωση;
Η μήτρα αποτελεί ένα μέρος του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος. Κάθε μήνα το εσωτερικό στρώμα της μήτρας, το ενδομήτριο, παχαίνει υπό την επίδραση των γυναικείων ορμονών.

Αν προκύψει γονιμοποίηση του γυναικείου ωαρίου κατά την διάρκεια τον γονίμων ημερών, τότε το νεοδημιουργηθέν έμβρυο εμφυτεύεται στο παχύ ενδομήτριο και αρχίζει να διαιρείται και να αναπτύσσεται.

Αν όμως δεν συμβεί η γονιμοποίηση του ωαρίου τότε το ενδομήτριο δεν χρειάζεται να είναι παχύ. Σταματά λοιπόν η επίδραση των ορμονών και αυτό μην έχοντας υποστήριξη «πέφτει». Η απόπτωση αυτή του ενδομητρίου από την μήτρα προς τον κόλπο και τελικά έξω από το γυναικείο σώμα είναι η περίοδος που έχει η γυναίκα κάθε 28 ημέρες. Μέχρι να επουλωθεί πλήρως το ενδομήτριο και να αρχίσει να ξανα-αναπτύσσεται περνούν άλλες 5 περίπου ημέρες κατά τις οποίες παρατηρείται η κολπική αιμορραγία.

Τα κύτταρα της μήτρας λοιπόν που παράγουν το ενδομήτριο είναι ουσιαστικά υπεύθυνα για την περίοδο της γυναίκας. Όταν τα κύτταρα αυτά βρεθούν έξω από την μήτρα λέμε ότι η γυναίκα έχει ενδομητρίωση. Με άλλα λόγια τα κύτταρα του ενδομητρίου μεταναστεύουν σε άλλα μέρη του σώματος.


Τι προκαλεί την ενδομητρίωση;
Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρος ο λόγος για τον οποίο ορισμένες γυναίκες πάσχουν από ενδομητρίωση. Φαίνεται ότι ο πιο συχνός τρόπος μετανάστευσης των κυττάρων είναι η ανάστροφη πορεία μερικών από αυτών κατά τη διάρκεια της περιόδου. Αντί δηλαδή να κατευθυνθούν φυσιολογικά προς τον τράχηλο της μήτρας και από εκεί στον κόλπο, οδηγούνται προς τα πίσω και μέσω των σαλπίγγων καταλήγουν στην ελεύθερη κοιλιακή χώρα και τα ενδοκοιλιακά όργανα. Μια δεύτερη θεωρία συνιστά πως τα κύτταρα του ενδομητρίου εισχωρούν στην κυκλοφορία του αίματος και από εκεί μεταναστεύουν προς οποιοδήποτε σημείο του σώματος, ακόμη κι αν αυτό είναι πολύ απομακρυσμένο.

Πόσο συχνή είναι η ενδομητρίωση;
Παρότι δεν ακούγεται συχνά, τουλάχιστον το 10% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας πάσχει από ενδομητρίωση. Σε πολλές περιπτώσεις η νόσος δεν εκδηλώνεται και δρα σιωπηλά χωρίς ιδιαίτερα συμπτώματα, προκαλώντας όμως βλάβες στο αναπαραγωγικό σύστημα της γυναίκας. Το 30% περίπου των γυναικών που επισκέπτονται το γυναικολόγο τους με διάφορα προβλήματα πάσχει από ενδομητρίωση. Επιπλέον το 40% των γυναικών με πρόβλημα υπογονιμότητας έχει ενδομητρίωση. Δυστυχώς επίσης φαίνεται ότι υπάρχει κληρονομική προδιάθεση για την εκδήλωση της νόσου. Η κόρη ή και η αδελφή μιας γυναίκας που πάσχει από ενδομητρίωση έχουν 7 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν την πάθηση σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα.

Που υπάρχουν ενδομητριωτικές εστίες;
Καθώς τα κύτταρα του ενδομητρίου μεταναστεύουν, σταματούν στα διάφορα όργανα του σώματος, κυρίως ενδοκοιλιακά. Έτσι εστίες ενδομητρίωσης παρατηρούνται στην πύελο, το έντερο, την ουροδόχο κύστη, τις ωοθήκες και τις σάλπιγγες, το περιτόναιο και το διάφραγμα. Σε σπάνιες περιπτώσεις υπάρχουν εστίες στους πνεύμονες και τα νεφρά.

Ποια είναι τα συμπτώματα;
Η ενδομητρίωση προκαλεί πόνο γιατί τα κύτταρα αντιδρούν στις ορμόνες κάθε μήνα με την περίοδο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει αιμορραγία κάθε μήνα από τα κύτταρα αυτά, αλλά το αίμα δεν αποβάλλεται από τον οργανισμό. Έτσι οι περίοδος για τις πάσχουσες γυναίκες γίνεται όλο και πιο επώδυνη.Το αίμα λοιπόν κυκλοφορεί στην περιτοναϊκή κοιλότητα και επηρεάζει την εξωτερική μεμβράνη των οργάνων δημιουργώντας συμφύσεις. Οι συμφύσεις με την πάροδο του χρόνου μονιμοποιούνται και δεν αφήνουν τα όργανα να κινούνται ελεύθερα. Παρατηρείται λοιπόν συχνά έντονος πόνος κατά τη σεξουαλική επαφή. Επιπλέον με τις συμφύσεις μπορεί να φράξουν οι σάλπιγγες, οι οποίες μεταφέρουν το ωάριο προς τη μήτρα, και έτσι να καταστεί η γυναίκα υπογόνιμη. Επίσης, λόγω των ουσιών που εκκρίνονται, επηρεάζονται οι ωοθήκες και τα ωάρια χειροτερεύουν ποιοτικά.

Συνοπτικά τα κυριότερα συμπτώματα της ενδομητρίωσης είναι:

• Δυσμηνόρροια (πόνος στην περίοδο)

• Δυσπαρεύνια (πόνος στη σεξουαλική επαφή)

• Αίσθημα δυσφορίας στην κοιλιακή χώρα

• Υπογονιμότητα

Δευτερεύοντα συμπτώματα, τα οποία εμφανίζονται με μικρότερη ένταση ή σε προχωρημένα στάδια της πάθησης είναι:


• Αίσθημα κούρασης

• Αϋπνία

• Μεταβολές της διάθεσης

• Προεμηνορρυσιακό σύνδρομο

• Πόνος στα έντερα και την ουροδόχο κύστη

• Αιμορραγία από τον πρωκτό κατά τις ημέρες της περιόδου

Πως γίνεται η θεραπεία;

Η θεραπεία είναι χειρουργική ή φαρμακευτική ή συνδυασμός και των δύο

Α. Χειρουργική θεραπεία

Οι βασικές αρχές της χειρουργικής θεραπείας ήδη περιγράφηκαν. Ουσιαστικά πρόκειται για χειρουργική διάγνωση και θεραπεία σε ένα βήμα.

Η συντηρητική χειρουργική θεραπεία έγκειται στην προσπάθεια ανακούφισης από τα συμπτώματα και διατήρησης της γονιμότητας. Αφορά κυρίως νεαρές γυναίκες με ενδομητρίωση και υπογονιμότητα. Πρόκειται για την προσπάθεια λύσης των συμφύσεων και απελευθέρωσης των σαλπίγγων και των ωοθηκών, καθώς επίσης και καταστροφής των εστιών ενδομητρίωσης. Πρέπει να γίνει σαφές πως οι ενδείξεις, η έκταση της επέμβασης και ο χρόνος στον οποίο θα γίνει είναι διαφορετικά για κάθε γυναίκα και αποτελούν απόφαση του γυναικολόγου της.

Η ριζική θεραπεία γίνεται λαπαροσκοπικά ή με ανοιχτή επέμβαση. Εδώ πρόκειται για ασθενείς οι οποίες συνήθως έχουν παιδιά και υποφέρουν από σοβαρά συμπτώματα. Στην περίπτωση αυτή πέρα από την απελευθέρωση των οργάνων και την καταστροφή των εστιών ενδομητρίωσης μπορεί να προχωρήσουμε σε αφαίρεση των ωοθηκών, της μήτρας και μέρους του εντέρου. Πρόκειται για πιο βαριά επέμβαση όπου στόχος είναι αποκλειστικά η βελτίωση της ποιότητας της ζωής της ασθενούς και όχι η διατήρηση ή η επαναφορά της γονιμότητας. Συνήθως η ασθενής καλύπτεται μετεγχειρητικά με θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης.

Β. Φαρμακευτική θεραπεία

Η φαρμακευτική θεραπεία στις περισσότερες περιπτώσεις έπεται της χειρουργικής. Πρόκειται για μηνιαίες ή τριμηνιαίες ενέσεις οι οποίες αποσκοπούν στην αδρανοποίηση των ωοθηκών και κατά συνέπεια στην αναστολή της έκκρισης των ορμονών που ευνοούν την ανάπτυξη του ενδομητρίου. Ουσιαστικά δηλαδή η ασθενής εισέρχεται σε περίοδο τεχνητής εμμηνόπαυσης όπου δεν έχει περίοδο. Η θεραπεία αυτή μπορεί να διαρκέσει από εάν έως και 6 μήνες. Συνήθως δεν διαρκεί παραπάνω γιατί προκύπτουν οστεοπορωτικά προβλήματα ή και προβλήματα επαναφοράς των ωοθηκών στο προηγούμενο επίπεδο λειτουργίας τους. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας αυτής πρέπει αν λαμβάνεται κάποιο είδος αντισύλληψης.

Με την παραπάνω θεραπεία μοιάζει και η εγκυμοσύνη, κατά την οποία επίσης δεν λειτουργούν οι ωοθήκες. Πράγματι έχει παρατηρηθεί σημαντική ύφεση των συμπτωμάτων της ενδομητρίωσης σε γυναίκες οι οποίες εγκυμονούν.

Με το πέρας της εγκυμοσύνης ή και της θεραπείας επέρχεται μια περίοδος χωρίς συμπτώματα ή οποία όμως πολλές φορές ακολουθείται από μερική επανεμφάνισή τους. Αυτό εξαρτάται κυρίως από την έκταση της βλάβης, αλλά και από το βαθμό της χειρουργικής αποκατάστασής της. Γίνεται φανερό πως η φαρμακευτική θεραπεία από μόνη της δεν θεραπεύει την ενδομητρίωση.

Σε περιπτώσεις ελαφριάς ενδομητρίωσης χορηγούμε συχνά το απλό αντισυλληπτικό χάπι. Αυτό πάλι αδρανοποιεί τις ωοθήκες, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό από τις ενέσεις που προαναφέρθηκαν. Επίσης παρέχει αντισυλληπτική προστασία και δεν προκαλεί οστεοπόρωση.

Προφανώς η επιλογή του φαρμάκου και η διάρκεια της θεραπείας ποικίλλει ανάλογα με την ασθενή.

Ενδομητρίωση και Υπογονιμότητα

Ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών που προσέρχονται με πρόβλημα υπογονιμότητας στις Μονάδες Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, πάσχει από ενδομητρίωση. Ταυτόχρονα πολλές γυναίκες που πάσχουν από ενδομητρίωση δεν μπορούν να συλλάβουν. Αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους: αποφραγμένες σάλπιγγες, ενδομητριώματα ωοθηκών, ορμονικές ανωμαλίες, κακή ποιότητα ωαρίων κλπ.

Ο ρόλος του ειδικού είναι να εντοπίσει το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Πολλές φορές οι γυναίκες συλλαμβάνουν πιο εύκολα τους 12 πρώτους μήνες που ακολουθούν την χειρουργική και φαρμακευτική θεραπεία. Άλλες φορές πάλι είναι αναγκαία η εξωσωματική γονιμοποίηση προκειμένου να γίνει η σύλληψη. Τέλος πολλές γυναίκες συλλαμβάνουν μόνες τους χωρίς καμιά ιατρική βοήθεια.

Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα;

Μια γυναίκα με ένα ή περισσότερα από τα συμπτώματα που περιγράψαμε στην αρχή, πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο της και να του αναφέρει το πρόβλημά της. Είναι σημαντικό να καταλάβουν οι γυναίκες ότι ένα απλό σύμπτωμα, όπως για παράδειγμα η βαριά περίοδος ή ο έντονος πόνος, δεν είναι φυσιολογικό και μπορεί να υποκρύπτει άλλες παθολογικές οντότητες.

Πέρα από την χειρουργική ή τη φαρμακευτική θεραπεία, πρακτικές όπως τα ζεστά μπάνια, η άσκηση και οι τεχνικές χαλάρωσης μπορεί κατά περίπτωση να βοηθήσουν.

Επιπλέον συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του άγχους ή ακόμα και της μελαγχολίας όπου μπορούν να οδηγήσουν τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης.

Μετφορμινη(glucophace) για το συνδρομο των πολυκυστικων ωοθηκων

Πως δουλεύει 
Η Μετφορμίνη μειώνει τα επίπεδα σακχάρου του αίματος : 
• Μειώνει το ποσό της γλυκόζης που παράγεται από το ήπαρ. 
• Αυξάνει την ποσότητα γλυκόζης που απορροφάται από τους μυς και συντελεί στη ελάττωση της αντίστασης στην ινσουλίνη του σώματος. 
Τα χαμηλότερα επίπεδα σακχάρου στο αίμα οδηγούν σε μικρότερη ανάγκη για ινσουλίνη. Ο οργανισμός στην συνέχεια παράγει λιγότερη ινσουλίνη. Η ελάττωση της ινσουλίνης οδηγεί σε χαμηλότερη παραγωγή ανδρογόνων 


Γιατί χρησιμοποιείται 

Η μετφορμίνη είναι ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται μερικές φορές για να μειώσει την ινσουλίνη και τα επίπεδα σακχάρου του αίματος σε γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, ένα κατεξοχήν μεταβολικό νόσημα. 
  • Αυτό βοηθά στην ρύθμιση της εμμήνου κύκλου, βοηθά την ωορρηξία και μειώνει τον κίνδυνο αποβολών σε γυναίκες με ΣΠΩ.
  • Η μακροχρόνια χρήση της επίσης ελαττώνει τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη και καρδιακών νοσημάτων που συνδέονται με τα υψηλά επίπεδα ινσουλίνης.
  • Δεν προκαλεί το πάγκρεας να δημιουργήσει περισσότερη ινσουλίνη.
  • Βοηθά στην αποφυγή της υπογλυκαιμίας.
  • Μειώνει το ποσό των λιπιδίων στην κυκλοφορία του αίματος καθώς τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων.
  • Μειώνει παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε αθηροσκλήρωση
  • Μειώνει τα επιπεδα ανδρογόνων.

Πόσο αποτελεσματική είναι; 
Η Μετφορμίνη μειώνει την ινσουλίνη, τα ανδρογόνα και την χοληστερόλη. Επίσης βελτιώνει τον μεταβολισμό στα άτομα που είναι ανθεκτικά στην ινσουλίνη 
Η θεραπεία με μετφορμίνη διεγείρει την ωορρηξία σε περίπου 45% των γυναικών με ΣΠΩ.


Παρενέργειες 
Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες παρενέργειες της μετφορμίνης είναι: 
• Ναυτία
• Απώλεια της όρεξης
• Διάρροια
• Κοιλιακό φούσκωμα 
• Μια μεταλλική γεύση 

Οι παρενέργειες αυτές συνήθως μειώνονται με το χρόνο. H δοσολογία της μετφορμίνης συνήθως αυξάνεται σταδιακά για να εμποδιστούν οι παρενέργειες. Επίσης, τα επίπεδα της βιταμίνης Β12 στο αίμα μπορεί να μειωθούν αλλά συνήωθς δεν προκαλούν προβλήματα υγείας. 
Μια σπάνια παρενέργεια από την χρήση της μετφορμίνης είναι μια κατάσταση που ονομάζεται γαλακτική οξέωση. 

Η Μετφορμίνη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σε γυναίκες που: 

• Έχουν ανεπάρκεια ήπατος ή νεφρών
• Έχουν χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στο αίμα τους
• Κάνουν κατάχρηση αλκοόλ
• Είναι αφυδατωμένες
Η χρήση της θα πρέπει να συζητηθεί με το γιατρό σας. 
Η χρήση της μετφορμίνης κατά την εγκυμοσύνη δεν έχει μελετηθεί. 
Επίσης θα πρέπει να σταματήσετε να παίρνετε προσωρινά την μετφορμίνη πριν από χειρουργικές επεμβάσεις ή άλλες διαδικασίες ιατρικού ελέγχου που θα χρησιμοποιηθούν σκιαγραφικά υγρά. 
Η μετφορμίνη αλληλεπιδρά με άλλα φάρμακα όπως την σιμετιδίνη (Tagamet), αντιπηκτικά φάρμακα όπως η βαρφαρίνη. Ασθενείς με προβλήματα στους νεφρούς, στο ήπαρ, ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια και ασθενείς που κάνουν χρήση φαρμάκων όπως Lanoxin (φουροσεμίδη) ή Lasix. Επίσης ασθενείς που καταφεύγουν σε κραιπάλη οινοπνευματωδών ποτών κατά καιρούς, καθώς και εκείνοι που έχασαν πολύ νερό από το σώμα τους (αφυδατωμένοι). Επίσης ασθενείς πάνω από τα 80 έτη δεν πρέπει να κάνουν χρήση αν δεν γίνει έλεγχος της νεφρικής λειτουργίας. 

πρωινη ναυτια και εμετοι

Η κατάσταση αυτή συνήθως συμβαίνει κάθε πρωί και τις περισσότερες φορές τελειώνει μετά το πρώτο τρίμηνο δηλαδή μετά την 12η εβδομάδα κυήσεως. Υπάρχουν όμως γυναίκες που βιώνουν διαφορετικά αυτή τη κατά τα άλλα φυσιολογική «δυσλειτουργία» όπως για παράδειγμα να νιώθουν ναυτία και να κάνουν ακόμα και εμετό διάφορες στιγμές μέσα στην ημέρα όταν μυρίσουν μαγειρεμένες τροφές, στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή κατά την σωματική άσκηση. Επίσης μια ομάδα γυναικών μπορεί να έχει παράταση αυτών των συμπτωμάτων ακόμα έως και τις 16 εβδομάδες ή σε ακραίες περιπτώσεις έως και το τέλος της εγκυμοσύνης. 
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα διαφόρων μελετών, η ναυτία και ο εμετός προσβάλλει το 70% έως 85% των εγκύων. Οι μισές γυναίκες έχουν και τα δύο συμπτώματα, ενώ το ένα τρίτο έχει μόνο ναυτία. Η σοβαρή ναυτία και ο εμετός, μια κατάσταση που ονομάζεται υπερέμεση εγκυμοσύνης, εμφανίζεται σε ποσοστό 1%- 2% των εγκύων.
Τα αίτια δεν είναι απόλυτα γνωστά απλά έχουν ενοχοποιηθεί η αλλαγή των ορμονών όπως είναι η B-hcg αλλά και αίτια που έχουν να κάνουν με το άγχος και τη ψυχολογική διάθεση της γυναίκας.
Στις νεότερες θεωρίες ανήκει μια εξελικτική θεωρία δύο επιστημόνων του Cornell –του Paul W. Sherman, εξελικτικό βιολόγο και του Samuel M. Flaxman που υποστηρίζουν ότι η ναυτία και ο εμετός της κύησης αναπτύσσονται για να προλάβουν την έκθεση σε πιθανές βλαβερές μολύνσεις και σε τοξικούς οργανισμούς που βρίσκονται στις τροφές, ιδιαίτερα μάλιστα σε εκείνο το χρονικό διάστημα της εγκυμοσύνης στη διάρκεια του οποίου αναπτύσσονται τα συστήματα οργάνων του εμβρύου. 
Επίσης η πιθανότητα μια έγκυος γυναίκα να νιώσει αυτά τα συμπτώματα κατά ένα μέρος καθορίζεται από την κληρονομικότητα. Αν για παράδειγμα η μητέρα ή η αδελφή της εγκύου είχε το ίδιο πρόβλημα, τότε πολύ πιθανόν να το έχει κι εκείνη. 
Άλλοι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο είναι οι δίδυμες κυήσεις, η εμφάνιση του προβλήματος σε προηγούμενη εγκυμοσύνη και το ιστορικό της υποψήφιας μητέρας σε γαστρεντερικές διαταραχές.Τέλος υπάρχουν και παθολογικά αίτια τα οποία είναι νόσος του θυρεοειδή, παγκρεατίτιδα, έλκος, σκωληκοειδίτιδα, πέτρες στα νεφρά, διαβήτης κ.λ.π.
Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι αν η υπερέμεση είναι έντονη τότε η γυναίκα πρέπει να εισαχθεί στο νοσοκομείο για εκτεταμένο εργαστηριακό έλεγχο και λήψη υγρών για να αποφευχθεί πιθανή αφυδάτωση και άλλες επιπλοκές.


αντιμετώπιση


Τι πρέπει να κάνει λοιπόν μια γυναίκα για να αντιμετωπίσει καλύτερα αυτή την φυσιολογική κατά τα άλλα αντίδραση του οργανισμού της;
  • Να ενημερώσει το ιατρό της ώστε να γίνει ο ανάλογος εργαστηριακός και κλινικός έλεγχος (εξετάσεις αίματος – υπερηχογράφημα)
  • Να τρώει μικρά γεύματα και κυρίως όχι «βαριά» φαγητά. Ιδανικά θα ήταν να τρώει το πρωί κάποια φρυγανιά και να συνεννοηθεί με τον ιατρό της σχετικά με τη σωστή λήψη φαρμάκων.
  • Να περιορίσει τις αναίτιες μετακινήσεις εκτός σπιτιού και την έντονη σωματική άσκηση.
  • Να περιορίσει όσο γίνεται το άγχος και να οριοθετήσει τις ανάγκες της.
  • Τέλος, αν εργάζεται να διακόψει τη δουλειά της για ένα χρονικό διάστημα έως ότου νιώσει καλύτερα.